به نام خدا
فیلم سینمایی قانون مرفی آخرین ساخته بلند رامبد جوان در مقام کارگردان است. رامبد جوان تجربه موفقی بعنوان بازیگر، مجری و تهیه کننده داشته که از سالها قبل خود را در مقام کارگردان به جامعه هنری معرفی کرده است. بعد از فیلم های اسپاگتی در هشت دقیقه، پسر آدم دختر حوا، ورود آقایان ممنوع، نگار که از مطرح ترین آثار کارنامه سینمایی او هستند، آخرین فیلم او در مقام کارگردان که سال گذشته بنمایش درآمده قانون مرفی به تهیه کنندگی محمد شایسته میباشد. با نگاهی گذرا به کارنامه رامبد جوان میتوان وجه تمایز فیلم های او را در فیلم نامه های متفاوت آنانها دانست. هرچند که بیشتر او را با نقشهای طنز و مخصوصا سریال تلوزیونی خانه سبز بیاد می آوریم ولی اینگونه به نظر میرسد که جوان تلاش کرده تا در مقام کارگردان مسیر متفاوتی را در پیش بگیرد و ژانرهای متفاوتی را تجربه کند که نشاندهنده مسیر متفاوتی است که او در مقایسه با دنیای بازیگری اش درپیش گرفته است .
فیلم سینمایی قانون مرفی ترکیبی مختلفی است از ژانرهای کمد ی، فانتزی، اکشن، موزیکال و حتی جنایی. صحنه تعقیب و گریز ابتدایی فیلم از بارزترین وجوه تمایز قانون مرفی با دیگر فیلمهای بدنه این روز ها و حتی چندین سال گذشته سینمای ایران است. بخوبی مشخص است که تهیه کننده و کارگردان بر این نکته توافق داشته اند که علی رغم هزینه بالای اینگونه صحنه ها می توان به بازگشت سرمایه بواسطه جذابیتی که صحنه های اکشن خلق میکنند امید داشت، موضوعی که در سینمای ایران از ابتدا به گونه ای مغفول مانده است. سینمایی که بیشتر در چند محیط محدود خلاصه میشود و از بیرون بردن دوربین هراس دارد. صد البته هزینه ی بالای فیلم سازی در این محدود کردن نقش بسزایی دارد ولی بنظر می آید کپی برداری از آثار موفق سینمایی ایران که بیشتر بعنوان سینمای اجتماعی شناخته میشود و درجشنواره های مختلف مطرح شده است می تواند به همراه پرهیز از ریسک و زحمت فراوان اینگونه صحنه ها از عوامل اصلی عدم ساخت چنین صحنه هایی باشد باشد.
فیلم نامه متفاوت قانون مورفی این جذابیت را دارد که ببیننده را تا پایان فیلم همراه کند. چه از ابتدا که با صحنه های جذاب تعقیب و گریز، فیلم شروع میشود و چه در زمانیکه فیلم حالت جنایی و پلیسی به خود میگیرد و حتی در زمانهای انتهایی فیلم که کاملا فیلم داستانی فانتزی موزیکال دارد. ولی متاسفانه مشکل اصلی فیلم این است که بعبارت ساده فیلم نامه چفت و بست مناسبی ندارد و داستان بصورت معقول و منطقی پیش نمیرود و در پاسخ این ایراد شاید بتوان گفت که فانتزی بودن فیلمنامه چنین اجازه ای به کارگردان نداده که بنظر پاسخ مناسبی نمی آید. با این وجود همانگونه که قبلا نیز عنوان شد تنوع فیلم نامه قانون مورفی می تواند بخوبی مخاطب را تا انتها با فیلم همراه کند.
از دیگر نقاط قوت فیلم کارگردانی و تدوین فیلم می باشد که به جذابیت فیلم افزوده و ایرادات فیلم نامه را تا حدودی برطرف کرده است. ضمنا انتخاب بازیگران اصلی فیلم و بازی زیبای امیر جدیدی بعنوان نقش اول نیز برجذابیت فیلم اضافه کرده است هرچند که امیر جعفری علی رغم بازی تاثیرگذارش نتوانسته ار قالب طنزی که در دیگر فیلم های خود به نمایش گذاشته خارج شود و بنوعی خود را تکرار کرده است. این نوع تکرار محصول مشترکی از فیلم نامه ، خواست کارگردان و همچنین خود بازیگر است وبدون تردید نمی توان همه تقصیر ها را متوجه بازیگر دانست.
با بررسی آثار سینمایی رامبد جوان می تونام دریافت که که او تصمیم خود را بعنوان یک کارگردان صاحب سبک گرفته و دوست دارد که امضای خود را در زیر آثار سینمایی خویش بعنوان یک کارگردان موثر به نمایش در آورد و در این راه از تجربه های موفق و ناموفق هراسی به خود راه نداده است. قطعا معروفیت او پس از اجرای برنامه خنده وانه در پذیرفتن چنین ریسکی بی تاثیر نبوده باشد چون صاحبان سرمایه براحتی سرمایه خود را برای نامهای گمنام به میان نمی آورند ولی به خوبی می توان بازیگوشی و عدم پیروی او را از چهارچوبهای رایج این روزهای سینمای ایران بخوبی دریافت.
در انتها اگر مایل به دیدن فیلمی متفاوت از آنچه تولیدات این روزهای سینمای ایران عرضه میکند باشید می توانید در بعدالظهر یک روز تعطیل به همراه کودکانتان به تماشای قانون مورفی بنشینید.
فیلم ,کارگردان ,های ,نامه ,صحنه ,سینمایی ,فیلم نامه ,خود را ,رامبد جوان ,مقام کارگردان ,در مقام ,روزهای سینمای ایران
درباره این سایت